Urodziła się w Warszawie. Studia plastyczne rozpoczęła w 1991 roku w Ontario College of Art w Toronto, później w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Dyplom z projektowania graficznego rozszerzony o aneks z malarstwa i grafiki warsztatowej u prof. Juliana Pałki obroniła z wyróżnieniem w 1997 roku. Od 1996 jest członkiem Stowarzyszenia Pastelistów Polskich. W 2010 roku obroniła doktorat z malarstwa w łódzkiej ASP. W latach 1998-2011 prowadziła zajęcia w Pracowni Rysunku i Malarstwa na Wydziale Grafiki Europejskiej Akademii Sztuk. W latach 2009-2011 pełniła obowiązki dziekana Wydziału Malarstwa EAS. Od 2011 prowadzi zajêcia na Wydziale Informatyki Stosowanej i Zarządzania, Kierunek Grafika w Warszawie.

Ważniejsze wystawy indywidualne:

1997 – Morze Czerwone – Galeria Zepter, Warszawa;
1999 – Pejzaże i torfowiska – Galeria Brama, Warszawa;
2000 – Światło i kolor – Galeria Brama, Warszawa;
2001 – Architektura przestrzeni – Galeria Kanonicza 1, Kraków;
2003 – Malarstwo – BWA; Sokołów, Busko Zdrój, Nowy Sącz, Kielce;
2003 – Barwy ze słońca są – Dom Sztuki, Warszawa;
2004 – Malarstwo – Gallery2ern, Dania;
2005 – Pokazy prac – Galeria Akccent, Perth, Australia;
2005 – Zmiennośæ barw – Galeria Brata Alberta, Warszawa;
2005 – Malarstwo – Galeria Tess, Pruszków;
2006 – The colours of the sun are, Upper Gallery, Toronto, Kanada;
2007 – Ścieżki Śpiewu – Dwór Oliwski, Gdańska;
2007 – Dumka Malarska, Galeria Dom, Sokołów Podlaski;
2008 – Pejzaż Polski – Malarstwo, Pałac w Sannikach;
2009 – Wystawa Malarstwa - Lazurowe Wybrzeże, Galeria 8+ Warszawa;
2009 – W poszukiwaniu światła, Galeria ASP, łódź;
2010 – W poszukiwaniu światła. Pejzaż australijski – ZPZP łódź;
2010 – „Oto patrz, Fryderyku” – Filharmonia Bałtycka, Gdańsk;
2010 – Obrazy muzyką malowane, Dwór Oliwski, Gdańsk;
2010 – Małe formy malarskie - Galeria 8+, Warszawa;
2011 – „Dwie drogi jedna pasja – Malarstwo” – Muzeum Zamoyskich, Kozłówka;
2011 – „Dwa oblicza świata” – Muzeum Zamek, łańcut;
2011 - „Kreacje boskie i ludzkie” – Alliance Fracaise, Manufaktura, łódź.

Urodzony w 1962 roku w łodzi. Studia w latach 1982-1988 w PWSSP (aktualnie Akademia Sztuk Pięknych) w łodzi. Dyplom w 1988 roku w PWSSP łódź w Pracowni Wklęsłodruku prof. Leszka Rózgi oraz Pracowni Malarstwa prof. Juliusza Narzyńskiego. Od 1989 r. asystent w Pracowni Malarstwa prof. Juliusza Narzyńskiego. Później, od 1998 r., adiunkt w Pracowni Malarstwa prof. Juliusza Narzyńskiego i od 2005 r. w Pracowni Malarstwa prof. Piotra Stachlewskiego. Od 2009 r. Kierownik Pracowni Technologii Malarstwa w łódzkiej ASP. Prowadził Seminaria z Malarstwa i Rysunku w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Od 2006 r. prezes Okręgu łódzkiego Związku Polskich Artystów Plastyków w łodzi. Udział w ponad 20 wystawach indywidualnych i ponad 100 zbiorowych w kraju i za granicą.

„Grzegorz Kalinowski, który wpisuje się w pełni też w przekonywującą afirmacje doczesności, ale czyni to już innymi sposobami. Miejsce sensualizmu zajmuje tu dystans, zaś szczegółu czy pasji zgłębiania materii – syntetyczne widzenie rzeczywistości, któremu towarzyszy wyraźna zdolność do formułowania uproszczonego jej opisu. Wraz ze szczerością wizualnego przekazu może się ona kojarzyć z cechami znamionującymi czasem malarstwo dziecięce, nacechowane prostomyślnością i świeżością odbioru świata. To celowe zamierzenie twórcze Kalinowskiego, a podobną nutę artystycznego wyrazu odnajdziemy niekiedy w dokonaniach Rafała Malczewskiego, syna Jacka, związanego w dużej mierze z obszarem kontynentu amerykańskiego. Grzegorz to jednak malarz bardzo oryginalny, kreujący w oparciu o wspomniane wyróżniki, własną poetykę form. To malarz pogody i spokoju, harmonii i radości życia, gdzie ta ostatnia nie jest wypowiedziana krzykliwym językiem, lecz jedynie sygnalizowana, niejako podskórnie, dyskretną wykładnią nastroju satysfakcji i naturalnej jedności z otaczającą przyrodą. Dowodnie świadczy o tym obszerny cykl z Riwiery Francuskiej (m.in. Zatoka Antibes – Lazurowe Wybrzeże, Willa, Cap Ferrat - Widok z willi Rothschildów, Półwysep w Menton, Widok na Zatokę Saint Tropez, Zatoka Saint Tropez, Półwysep czy Zatoka Antibes), ale też i prace o innej topograficznej genezie, że wspomnimy należące do tematyki bałtyckiej Morze I, II czy Pejzaż morski. Jeśli są tu obecne chmury, stają się one bytem niemal samym dla siebie, artysta nadaje im status materialnych przedmiotów. To przejaw eksperymentatorstwa Kalinowskiego i jego swobody w podchodzeniu do zagadnień pejzażu. Kiedyś prób ekscentrycznego „uprzedmiotowienia” tego motywu dokonywał Konrad Krzyżanowski (Chmury w Finlandii, MNW), ale nie były one u nas już kontynuowane. O podtekście hedonistycznym postrzegania świata u Grzegorza świadczą w ciekawy sposób, z innej grupy dzieł Perukowce z Oblęgorka, zbliżające się ku konwencji ekskluzywnego malarskiego żartu.

W większości prac artysty towarzyszy życiu form cisza zaznaczająca swe istnienie w ewokowaniu nastroju i budowaniu swoistości estetycznego wyrazu. Tylko nielicznym twórcom się to udaje. Wspomnijmy tu wszakże Jacka, a zwłaszcza Jerzego Mierzejewskiego czy Janę Pivovarnikową ze Słowacji. U Mierzejewskich jest to jednak cisza elegijna, u malarki z Bratysławy - poniekąd tragiczna, u Kalinowskiego neutralna lub częściej kojarząca się z optymizmem. W obliczu artystycznym Grzegorza cenne jest również poczucie humoru, które wiąże się też jakoś ze wspomnianym już dystansem wobec rzeczywistości, a dochodzi ono do głosu w ironicznym obrazie. Na piedestale, gdzie umieszczony na klasycznej kolumnie kogut, zdaje się drwić z ustalonej hierarchii wartości, a przygląda mu się z boku słońce, ale zaznaczone tylko w uciętym fragmencie, co jest jawnym przejawem kontestacji tradycji ukazań owej planety. Podobne zjawisko obserwujemy w Moim pejzażu – miłość, gdzie znów prześmiewczy ton dialogu z utartymi schematami przedstawiania miesza się z poetyckim formułowaniem treści. Celną reminiscencją surrealizmu jest Zagadka niedzielnego popołudnia. Więcej tu świeżości pomysłu niż nawet u dawnego klasyka tego kierunku, Kazimierza Mikulskiego. Siła zaś Grzegorza inwencji skłania do opinii, iż bezczasowy świat tworów imaginatywnych – w znaczeniu pojęć wybitnego teoretyka sztuki Leopolda Blausteina – nie stracił nic ze swej tematycznej atrakcyjności i aktualności. O wszechstronności Kalinowskiego świadczą także jego studia akwenów bądź wodnych cieków, korzystające ze stosowanych przez film i fotografie ujęć, np. z góry; powściągliwe, nacechowane ciszą, ale jednocześnie chłodem, w którego surowości odnajduje też artysta impulsy dla ukazania piękna przyrody i jej równowagi (Światło leśne – Sierpc, Warta – Załęcze, Zima – Załęcze).”

Fragment recenzji dr Tomasza Grygiela

Nela Boguszewska (ur. w 1971 r.), rodowita mielniczanka.
Po ukończeniu Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Supraślu studiowała w latach 1995-2000 na Wydziale Malarstwa Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Dyplom (2000 r.) w pracowni prof. Barbary Szubińskiej (aneks z rysunku - u prof. Stanisława Baja).
Miała 3 wystawy indywidualne: w Galerii Siemiatyckiego Ośrodka Kultury w Siemiatyczach (2003 r.), w domu Kultury Śródmieście w Białymstoku (2004 r.).i w Galerii VAVAw Mielniku (2010 r.).
Brała udział w kilku wystawach zbiorowych m.in.: Absolwenci Europejskiej Akademii Sztuk w Galerii EAS w Warszawie (2001 r.), Tu i Teraz – wystawa malarstwa absolwentów EAS w Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej w Warszawie (2004 r.) i kolejnych corocznych wystawach Mielnickiego Środowiska Plastyków w Panoramie w Mielniku (2005-2010).

Nela Boguszewska jest artystką niezależną. Jej malarstwo jaśnieje własnym blaskiem. Świadoma drogi jaką obrała, nie odczuwa potrzeby inspirowania się cudzymi pomysłami, nie ulega naciskom nowoczesności za wszelką cenę. Ma własną koncepcję życia i twórczości. Jest wierna „tajemnicy" malarstwa. Owa „tajemnica" jest jej siłą i częścią składową organizmu. Wyjątkowo utalentowana, wrażliwa na kolor, znakomita rysowniczka, potrafi perfekcyjnie przekazać relację między człowiekiem a naturą. Mocną stroną jej talentu są nie tylko krajobrazy i portrety. Bardzo cenię jej kompozycje kwiatowe. Te obrazy o szlachetnej strukturze kolorystycznej wzbogacone wnikliwą obserwacją przedmiotu zaliczam do kategorii sztuki kameralnej. Jest w tych obrazach podobny błysk geniuszu jaki prowadził rękę Mondriana, kiedy malował swoje wczesne kwiaty. W obrazach Neli Boguszewskiej też widzę szukanie psychologii kwiatu, nie tylko powierzchowną urodę, ale „życie w zespole", syntezę życia w grupie, nastrój współpracy, liryzmu , przyjaźni, a czasem konflikt. Nela nie chce być rewolucjonistką, nie chce ani psuć, ani naprawiać świata. Ukazuje to, co ją interesuje , zapraszając do dialogu, bo jak powiedział dawno temu czeski poeta Vladimir Holan:

... Nie, tutaj nie trzeba
zatykać sobie uszu wodospadem Alp.
Tu tylko cisza
przewraca kartki w zbiorze rysunków - cieni,
zmącona jedynie wtedy, gdy wypatruje i ogląda
kapelusiki deszczu pod okapem akordu dur...
Oprócz ciszy jest ich tu jeszcze dwoje.
Aby się spełnić, zjawa musi iść ku samej sobie.
Ale geniusz to ustawiczna obecność....

Barbara Szubińska